‘Ersun Yanal, Fatih Terim’in asistanı…’

İşte tarihi gecenin perde arkası ve çok konuşulacak sözler...

Uğur Meleke: Bir hakem atışı manzumesi

Dün ilk 60 dakikada tam 30 faul, 9 sarı kart ve sayısız kavga izledik Kadıköy’de. Futbolcular bir faul rotasyonuna girmişler, adeta sırayla faul yaparak oyun oynanmasına imkan vermiyorlar. Biraz oyun oynansa dahi, muhakkak bir hava topunda ya da taç çizgisi kenarında bir ikili mücadelede bir futbolcu yerde kalıyor. En ufak darbeyle yere düşen can havliyle kıvranıyor, bir türlü kalkmıyor. Yere düşen kalkmayınca, baskı altında kalan hakem oyunu durduruyor. Oyun durunca ne hikmetse yerde kıvranan adam iyileşiyor ve maç yeniden bir ‘hakem atışı’ ile başlıyor.

5 DAKİKADA 2 POZİSYON

Galatasaray'ın sol açığı Onyekuru’ysa daha ilk 5 dakikada 2 gol pozisyonuna girdi. Penaltıyı yaptırdı. Zaferi getiren golü de o hak etmişti, o attı. Maçı tam 6 şutla tamamladı. 21 yıl önce Galatasaray’ın Kadıköy’de kazandığı maçta Hasan’ın yarattığı farkı, dün Onyekuru yarattı. Yanal aylardır ısrarla klasik orta saha oyuncularını çizgi hücumcusu olarak kullanıyor. Bu anlamsız sabit fikirliliğinin bedeli, işini kaybetmesi olacak sanırım.

BİR SAKİN ADAM: VEDAT MURIQIMourinho'nun geçenlerde söylediği şu söz çok doğru: “Birçok kaptanım oldu, ama çok azı lider özellikliydi. Liderlik, kaptanlıkla ilgili bir konu değil. Akılla, karakterle ilgili. Muriç, daha önce Sivas maçında anlamsız bir kart gören Ozan’a vermişti ilk liderlik dersini. Dün de gerek Serdar’ın dirsekle aldığı sarı kartta, gerek Dirar’ın Saracchi’yi bacağından anlamsızca çekmesinde sahadaki tek soğukkanlı adamdı. İtirazı durdurmak, arkadaşlarını susturmak ve futbol oynamak istiyordu Muriç. Farklı bir adam bu Muriç.

İlker Yasin: Yanal, Terim'in asistanı

Türk futbol tarihini yazmış iki büyük kulübün büyüttüğü nefret Türkiye’nin büyük resmi değil mi? Kaçırdığı gol pozisyonlarıyla skoru farka götürecek Onyekuru yarattığı penaltı ve attığı final golüyle maçı G.Saray’a getiren birinci adam oldu. Terim ve G.Saray kazanmayı sonuna kadar hak etti. Konsantrasyon futbolcuların psikolojik açıdan rahat ve huzurlu olmasının ürünüdür. Zorlama konsantrasyon olmaz. dün Kadıköy’deki derbiye psikolojik açıdan rahat ve huzurla gelen takım G.Saray’dı. Bu maçtan kimse iyi futbol beklemiyordu. İyi sonuç her şeyden önemliydi. İyi sonuç iki taraf için de galibiyet demekti. G.Saray için beraberlik de iyi sonuç kabul edilebilirdi. Ama bu oyuncu grubuyla Fenerbahçe’nin G.Saray’ı yenmesi mümkün değildi.

Galatasaray maçın başından sonuna kadar dominant olan taraftı. Fenerbahçe ise panik halindeydi. Kazanamadığında her şeyi kaybedeceğinin hesabı içindeydi. Rakibin en uzun adamı Donk’u bir kornerde kontrol altına alamadılar, ikinci yarı oyun disiplini koptular. Onyekuru F.Bahçe defansının arkasında sayısız net pozisyon buldu, hızına yaklaşan olmadı. Bir penaltı yaptırdı ve bir gol attı, maçı bitirdi.

"SENİ SEVMEYEN ÖLSÜN"

14 yıl aradan sonra 1987’de G.Saray şampiyon olduğunda kutlamayı Günay Restoran’da yaptı ve TRT naklen yayınladı. Sunucu bendim. Başkan Ali Tanrıyar’ı sahneye davet edip duygularını sordum. Uzun yıllar sonra gelen şampiyonluğun ve salonun coşkusuyla Tanrıyar mikrofona “G.Saray’ı sevmeyen ölsün” cümlesini dudaklarının arasından kaçırdı. Rahmetli Tanrıyar bir doktordu ve insanları hayatta tutmak için hipokrat yeminine bağlıydı. Dün F.Bahçe tribünlerinde bir pankart gördüm. “Seni de seni seveni de sevmiyoruz.” Olmaz, G.Saray’ı sevmeyebilirsiniz ama G.Saray’ı sevenleri neden sevmiyorsunuz? Nerede renklerin kardeşliği? Tanrıyar 3 kelimenin üzüntüsünü 103 yıllık ömrü boyunca yaşadı, o pankart zaten incelmiş olan ipi iyice koparır. Biz Türkiye’yiz.

Ertuğrul Özkök: Hüsran hafızasının zaferi, unvanı korumanın hüsranı

Dün, Kadıköy’ün yüreği denilen statta oynanan Fenerbahçe-Galatasaray derbisi. Birini sahada, ötekini televizyondan. Maçın teknik analizini Hürriyet’in uzman yazarlarına bırakıyorum. Ben size gönüllü ‘saha müşahidi’ (gözlemcisi) olarak ‘taraftar raporumu’ sunacağım.

CİMBOM'DA HÜSRAN HAFIZASI KANARYA'DA İSE TESELLİ RUHU

Galatasaray psikolojisi 22 maçlık bir hüsran hafızasıyla Kadıköy’e gelen Galatasaray dün sahaya Obama’nın seçim sloganındaki gibi ‘Yes You Can’ duygusuyla çıktı. ‘Bu defa yapabilirsin.’

Fenerbahçe taraftarı ise aynı sahaya ‘No you can’t’ iddiasıyla çıktı. Yani ‘Bu defa da yapamayacaksın.’

BU GENETİK DUYGU HER YIL DEĞİŞEN TAKIMLARA GEÇER Mİ?

Taraftar böyleydi, ya takımlar? Her iki takımın da oyuncuları 20 yılda en azından 15-20 defa değişti. Acaba taraftardaki bu psikoloji, otomatik bir genetikle oyunculara da aynen geçer mi? Bir seyirci olarak dünkü maçtan sonra benim ‘taraftar raporum’ şu: Galatasaray sahaya mutlaka kazanmak için çıktı. Fenerbahçe ise ligde iddiasını sürdürmekten çok sanki ‘bir derbide daha yenilmeyerek’ evinde unvanını korumak isteyen boksör gibi sahaya çıkmış gibiydi

BELKİ DE BU DEFA YENİLMEZLİĞİ KAYBETMEK İLK DEFA KAZANMAKTI

Fenerbahçe'nin artık unutmaması gereken bir şey var. Epey bir süredir bu sahada kaybetmemek, kazanmak anlamına gelmiyor. Ben bir Fenerbahçeli olarak, tarihimizin en kritik döneminde, 3 Temmuz direnişi sırasında, yine bu sahada berabere biten maçı hiç unutmadım. O maçta da yenilmezlik ünvanımızı bir kere daha kazanmış. Ama şampiyonluğu kaybetmiştik. O maç sonrası yediğim biber gazının feci tadı hala damağımda... O bakımdan belki de bu sahada yenilmezlik unvanını kaybetmek Fenerbahçe için iyi bile olmuştur denilebilir. Hiç olmazsa takım bundan sonra sahaya kazanmak azmi ile çıkar.

KEŞKE EVERTON-ARSENAL MAÇINI MI İZLESEYDİM?Maç sonrası kendime şunu sordum: Bunun yerine aynı saatlerde oynan Everton-Arsenal maçını izlemediğim için pişman mıyım? Hayır... Çünkü Kadıköy’deki heyecan ve iddia da çok güzel... Orada Manş Denizi’nin akıl ve matematiği, burada Akdeniz’in Dionizyak coşkusu ve heyecanı... Ve ben de Egeliyim...