HABERMAX.İyilik yapmakta öyle. Bizler iyi insanlar olarak ve başkalarına iyilik yaparak hayatlarımıza güzel bir şekilde devam ederiz. İnsanlar arasında gelişen dostluk, sevgi, saygı, dostluk ve maddi manevi paylaşım ve dayanışma duyguları hep iyi olmaktan ve iyilikten gelirler. Böyle davranarak yaşamdan daha keyif alır ve mutlu oluruz. Bu sebeple iyi insan olmanın ve iyiliğin bizlerin hayatındaki özel önemini ve kıymetini iyi bilmeliyiz.
Kötü: İnsanlar ikiye ayrılırlar. İyi insanlar ve kötü insanlar olarak. Çünkü milliyeti, dili, dini, inancı ne olursa olsun tüm insanlar eşit doğar ve kardeştirler. İnsanlarla ilgili olan doğru budur. Nitekim İnsanlar yaşama gözlerini açtıklarında ruhlarında kötülük ve iyilik yoktur. Ancak yaş aldıkça aile ve toplumsal çevrelerinden gördükleri ve deneyimledikleri ile kişilik sahibi olurlar. Bu bağlamda bir insan iyi bir eğitim alır, doğrulukla ve adaletle yetişirse o insanın içinde iyilik düşünce ve duygusu yer eder ve zamanla kökleşir. Böyle iyi karakterli insanlar çevresinde tanıdığı insanlara neşe katar ve mutluluk verir. Oysa kendisine iyiliğin ne kadar yüce bir erdem olduğu öğretilmeyen ve kötü huylu insanlar ise, diğer insanlara ve canlılara zarar verir ve herkesle kötü geçinirler.
Bir kıssa. İyilik ve kötülüğün simgesi.. Yaşlı kızıl dereli reisi, kulübesinin önünde torunu ile birlikte oturuyor, az ileride birbirleriyle boğuşan iki köpeği izliyormuş. İki köpekten biri beyaz diğeri siyah renkli imiş. Reisin 12 yaşındaki torunu kendini bildi bilesi köpeklerin dedesinin kulübesinin önünde kavga ettiklerine şahit oluyormuş. Fakat dedesinin hep gözünün önünde bulundurduğu ve nereye gitse yanında götürdüğü iki büyük köpekmiş bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu dedesinin buna rağmen iki köpek baktığını ve birde iki köpeğin zıt renklerde siyah ve beyaz olmasının nedenlerini merak etmeye başlamış.
Torun meseleyi anlamak için merak ettiği bu konuları dedesine sormuş. Yaşlı reiste bilgece bir tavırla torununun sırtını sıvazlamış ve şu yanıtları vermiş; “onlar” demiş. “Benim için iki simgedir evlat.” Bunun üzerine “neyin simgesi” diye sormuş çocuk. Yaşlı dedesi, “iyilik ve kötülüğün simgesi.” Aynen şu gördüğün köpekler gibi. İyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder, durur. Ben iki köpeğimin kavgasını izledikçe hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.
Dedesinin bu yanıtları karşısında torun çocuk aklından şunları geçirir, mücadele varsa mutlaka kazananı da vardır diye düşünür. Çocuklara özgü sorularından bir tanesini daha yaşlı dedesine yöneltir. “Peki” der. “Sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?” Yaşlı ve bilge kızıl dereli reisi yüzünde derin bir gülümsemeyle bakar torununa ve son defa şu yanıtı verir: “ Hangisi mi evlat! Ben hangisini daha iyi beslersem!”. severek kalınız.
